در این که بقای بشر روی این کره خاکی بستگی تمام حفاظت محیط زیست دارد، هیچ فرد نسبتا مطلعی رابطه بین انسان محیط زیست، شک تردیدی ندارد.
اصطلاح محیط زیست گرچه هیچیک کنوانسیونها، معاهدات بیانیه های مهم بین المللی تعریف نشده اما یک نگاه کلی می توان گفت که محیط زیست همه شرایط عوامل فیزیکی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی زیبا شناختی اطلاق می شود که اشیاء اموال موجود کره زمین حیطه آن قرار دارد مطلوبیت ارزش آن اموال نیز کیفیت زندگی بشر اثرگذار است.
پس هر دور اطراف خود می بینیم محدوده معنی مفهوم این اصطلاح قرار می گیرد.
از طرف دیگر محیط زیست مرزی نمی شناسد آن محدود محصور شود اثرات تخریب آن یک کشور کشور یا کشورهای دیگر سرایت نکند.
از این رو، حافظت محیط زیست نباید دغدغه یک یا چند کشور تلقی شود بلکه همه کشورها این زمینه باید مسئولیت پذیر باشند.
فاجعه های زیست محیطی که هر گاهی گوشه کنار این دنیای پهناور رخ می دهد، اغلب حاصل فعالیتهایی است که بشر ویژه یکصد سال قبل راه رسیدن توسعه رفاه، طی فرآیند صنعتی شدن، آنها دست یازیده مآلاً باعث تخریب آلودگی محیط زیست شده است.
مدتهاست که علاج این گونه نابسامانی که سلامتی بشر خطر انداخته1، فکر انسان خود مشغول داشته نشستهای بین المللی متعددی شکل داده است که کنفرانس «محیط زیست انسان» کنفرانس «محیط زیست توسعه» (معروف «اجلاس زمین») که ترتیب شهرهای استکهلم (سوئد) ریودوژانیرو (برزیل) سالهای 2791 2991 توسط سازمان ملل برگزار شدند، سرآمد این نشستها می توان اشاره کرد.